Hi Lieverds,

Goed het plan was na elke trip een blog te plaatsen zodat het niet te lang zou worden. Helaas heb ik telkens geen of zulk slecht internet gehad dat dit niet is gelukt! MAAR!!! Ik heb wel tussendoor alles getypt dus ik plaats ze nu als nog in delen zodat jullie geen 10 bladzijdes in een keer hoeven te lezen. Daarnaast is het uploaden van foto’s op deze site een ramp dus alles duurt lekker lang! Ik heb er wat foto's tussen gezet en de rest is te vinden in het mapje Tasmanië.

Deze blog is wel weer erg lang geworden dus ik hoop dat jullie het allemaal willen lezen en anders mis je maar lekker een stukje! Ik wil namelijk beginnen bij het begin van deze maand (juli). De week van 6 juli ben ik toch nog bij het gezin gebleven. Zij vonden het geen probleem dat ik een weekje langer bleef. Ik hoefde dan niet voor de kinderen te zorgen, maar het was wel makkelijk dat ik nog een paar keer even kon oppassen. Wat voor mij prima was want, ik had een week lang gratis verblijf en eten (wie zegt daar tijdens het backpacken nou nee tegen!). In principe had ik niet veel te doen deze week dus ik was langzaam aan al mijn spullen gaan inpakken en ik zorgde ervoor dat “mijn” huisje weer fris en schoon was voor de volgende au pair.

Op zaterdagmiddag kwamen de aapjes opeens op mijn deur kloppen: MARLOOOOSH we have a surprise for you!!! En het was zeker een verrassing want ik kreeg een super lief kaartje ( met daarin mijn bonusgeld) en een prachtig kookboek (die ik gelukkig wel nog even bij het gezin mocht laten, dus ik kom er nog terug voor ik naar huis ga). Op zondagavond zouden we uiteten gaan, maar Rebecca en ik hadden besloten dat het net zo gezellig was om samen een laatste maaltijd te koken en een lekkere (met zelf geplukte kumquats uit de tuin) cheesecake te bakken. Na een gezellige avond en nog een filmpje op de bank dan toch maar naar bed (Marloes need to bring me to bed). De volgende dag toch nog een keer vroeg opgestaan om de kids naar school uit te zwaaien en toch nog (mede mogelijk gemaakt door Millie) een traantje weg te pinken. Daarna ben ik op de bus gestapt. Adventure is out there!!!

Na een helse tocht van 2 bussen en een trein, met een backpack die magisch genoeg toch weer voller zat dan de bedoeling was ben ik aangekomen op het vliegveld. En ja ik heb een mooie blauwe plek op mijn arm, omdat ik klem kwam te zitten met mijn backpack. Ik ben echt nog steeds onhandig (some things will never change).

Om 5 uur landde ik in Hobart (Tasmanië) en om 6 uur kwam ik aan in het hostel, nou ja zeg maar hippiehostel (I love it). The Pickled Frog was de eerste week mijn thuisbasis en gelukkig kon ik het makkelijk vinden (zelfs met mijn verdwaalkunsten) want het gebouw is FEL groen! Van binnen zijn ze erg creatief geweest met de muren. Het ontvangst was ook super en er hangt gewoon een heerlijk sfeertje, kortom: TOP!

Vanaf dinsdag ben ik Hobart een beetje gaan verkennen. Ik wilde nog niet teveel doen omdat Laura op woensdag kwam en dan moesten we nog 4 dagen vullen voor onze tour begon. Ik heb dus vooral rond gelopen en ben even naar het informatie centrum gegaan. Wat is Hobart een leuk plaatsje (aanrader). Maar ga niet in de winter want: het is KOUD hier! En dan praat ik over 5 graden of lager. Tijdens onze week hier zijn we ook naar Mt. Wellington geweest. Dit is echt de blikvanger van Hobart, maar helaas konden wij niet helemaal naar boven vanwege sneeuwval. Maar ook vanaf halverwege hebben we een prachtig uitzicht over Hobart gehad. Een ander hoogtepuntje van onze dagen in Hobart was toch wel de Salamanca market. Een marktje met vooral lokale producten en niet de standaard spullen die je overal vind.

Hobart

De tour begon op zondag en niks is fijner dan op de bus te stappen wetende dat alles is geregeld qua vervoer/sightseeing/park entry fees en hostels. Het was erg vroeg maar goed deze tour heb ik voor geen goud willen missen. Ik ben verliefd en niet zo’n klein beetje ook!! Nee (nog) niet op een leuke vent maar op Tasmanië! Ik ga proberen de dagen een beetje kort te beschrijven maar het spijt mij als dit niet is gelukt!

Dag 1: Toen iedereen was opgehaald begon Matt (onze tourguide) te vertellen wat het plan voor de komende 6 dagen zou zijn. En dit was veel te veel om in 1 keer te onthouden! De groep waarmee we waren viel tegen op Sarah (een Engelse meid) en Matt na dan. Ook vertelde Matt ons dat we zeker 3 dagen geen internet of telefoonontvangst zouden hebben (en dit heb ik ook echt niet gemist) er waren te veel mooie dingen om te zien. Maar goed wat heb ik nou eigenlijk gezien;

Mount Field National park was de plek waar we begonnen binnen dit gebied hebben we de Russel Falls bezocht. Hier stond onder andere de hoogste boom van Tasmanië. Daarna zijn we door gegaan naar Lake st. Clair en hier werden we getrakteerd op wat plantenkennis leathertree (maakt lekkere honing) cutgrass (haal je je goed aan open), horizontal (ja raad eens die groeit horizontaal) en de sassefras waar je high van kunt worden. Ook mochten we kennismaken met een Bennetts Wallaby en een pademelon toen die even voorbij kwamen springen. Bij de Franklin river hebben we het zuiverste water gedronken. Het zag er niet erg schoon uit, het leek een beetje op oude thee, maar dat komt dus door de tannine. Vervolgens zijn we naar de Nelson Falls gegaan. Na al dit moois gingen we naar Queenstown, hoogtepunt van dit dorp: een trap gemaakt van pinewood wiehoe! Vanuit hier moesten we over een weg met 263 bochten, erg fijn! Zodat we ’s avonds aankwamen bij ons verblijf in Strahan. Een top hostel waarbij we ook nog eens een heerlijke barbie hadden. En als afsluiter hebben we met de hele groep gepokerd na een goede uitleg van onze tourguide natuurlijk.

Dag 2: Op deze dag hadden we de keuze om een cruise te doen, maar hé we zijn op een budget dus deze hebben we even laten varen. Gelukkig heeft Matt ons meegenomen naar 2 prachtige plekken, maar de eerste highlight was toch wel de beste: The worlds cutest policestation hahahaha. Goed nu het echte werk, we zijn eerst naar Montezuma Falls gegaan waar we een wandeling van 3 uur hadden. Onderweg nog enorme spinnen bekeken en natuurlijk die prachtige waterval bekeken vanaf een heel hoog, eng, smal, max 2 personen bruggetje. Vervolgens zijn we naar de Sand Dunes gegaan. Het bizarre van Tasmanië is de constant wisselende landschappen die niet eens zo gek ver van elkaar liggen en allemaal weer prachtig op zichzelf zijn. Tot slot de groep opgehaald van de cruise en naar Ocean Beach gegaan. En samen met Laura en Sarah een lekkere hutspot gegeten want het was erg koud!

Dag 3: Dit is toch wel een van mijn favoriete dagen uit de tour geworden. De reden is het onwijs mooie natuurgebied! Om bij Cradle Mountain te komen moesten we eerst langs Black Mountain. Dit is de gevaarlijkste weg in Tasmanië vanwege vorst en sneeuw wat vaak hier te vinden is, maar wij zijn er veilig overheen gekomen. Cradle Mountain is dus het gebied wat echt favoriet is bij mij. De naam is afkomstig van de vorm, van een wieg met baby, die je in de bergtoppen kan zien. In dit gebied hebben Laura, Sarah en ik (als enige van de groep) de wandeling van dik 3 uur gedaan (The Cradle Valley Boardwalk). Een deel van deze wandeling ging over de Overland Track een tocht die nu echt op mijn bucketlist is komen te staan…Ja ga maar googlen!! Tijdens deze wandeling hebben we ook onze wombat in het wild gespot en dit lieve beestje stond maar een meter van ons af! Na de actieve ochtend zijn we doorgereden naar Sheffield om hier naar de beste fudge winkel ( Ja het is echt waar, maar het bewijs is al op sorry!) te gaan en naar de Murals (muurtekeningen) te kijken. De dag eindigde in Launceston waar we met de hele groep in de pizzapub hebben gegeten.

Dag 4: Mijn verjaardag was op deze dag. En Laura en Sarah hebben er een top dag van gemaakt! Om 8 uur (12 uur NL tijd) werd er voor mij gezongen bij Catherine Gorge. Een prachtige rivier met wederom een mooie wandeling door de natuur. Daarna gingen we naar mijn 2^de favoriete plekje van de reis: the Bay of Fires. Dit bezoek bestond uit 3 verschillende plaatsen: The Garden, Taylor Beach en Cosy Corner. De stenen op deze stranden hebben een rode laag. De rode laag ontstaat door de algen en een schimmel die samen komen. De naam Bay of Fires komt van vroeger toen de schepen langs de kust voeren en een rode gloed (vuur) aan de kust zagen. De zeelui dachten dat de het van de stenen kwam, maar eigenlijk waren het de aboriginals die stukken land verbranden. De avond hebben we in Bicheno door gebracht. Laura en Sarah hadden een top taart geregeld en Matt heeft heerlijk voor ons 4tjes gekookt met onze overgebleven hutspot.

Dag 5: Het was een vroege ochtend zodat we een mooie zonsopgang konden zien om 7.23. Vervolgens zijn we doorgereden naar Freycinet National Park. In dit Nationale park ligt Wineglass bay. Om bij de lookout te komen mochten we 45 min steil naar boven lopen. Tijdens deze wandeling kwamen we nog een wallaby met een baby in haar buidel tegen! Maar als je naar boven gaat moet je ook weer naar beneden. Dus uit eindelijk weer 1,5 uur gewandeld. Na nog naar een andere lookout geweest te zijn gingen we naar het hoogte punt van de dag ;) The Spikey Bridge. Om het af te sluiten met het minst interessante Bonorong Wildlife sanctuary. Super dat ze de gewonde beestjes verzorgen natuurlijk, maar als je ze allemaal al in het wild hebt gezien is het niet meer zo indrukwekkend. Ja mensen de kangoeroes en koala’s zijn nu net zo gewoon als honden en katten. Met de groep zijn we ’s avonds gaan eten bij Fish Frenzy. Met Laura en Sarah heb ik daarna nog een drankje gedaan in de oudste pub van Hobart.

Dag 6: Dit was de laatste tour dag en eerlijk gezegd is dit mijn minst favoriete dag. We begonnen de dag in Richmond om naar de oldest bridge te kijken, ja het klinkt net zo interessant als dat het was! Ik keek in eerste instantie heel erg uit naar het bezoek aan Port Arthur (de gevangenis). En eerlijk is eerlijk het is ook echt wel leuk, maar wij waren hier gewoon veelste lang voor de omvang. Om bij Port Arthur te komen moesten we over de Eaglehawk Neck. Een stuk land dat 70 m breed is en waar vroeger de bewakers stonden om de ontsnapten weer op te pakken. Na de te lange tijd in Port Arthur zijn we naar de Tasman Peninsuala gereden. Hier hebben we Doo town bezocht (een te lang verhaal) en Devils Kitchen, Pirates Bay, The Hidden Arch en Tessellatea Pavement. Na deze rit waren we weer in Hobart en was het tijd om gedag te zeggen (voornamelijk tegen Sarah en Matt). In deze 6 dagen hebben we meer dan 1700 km afgelegd en is duidelijk geworden dat Tasmanië erg onderschat wordt en dat ik op zekers nog een keer terug ga.

Op zaterdag (25 juli) was het tijd om Tasmanië dan echt te verlaten. Bij het uitchecken kregen we nog de volgende vraag: Don’t you want to live here? We really need more people that want to live here! Dus misschien is dit nog een idee ooit?? Nee hoor mams je hoeft je nog geen zorgen te maken!

Om half 1 vlogen we naar Melbourne om daar zonder bagage aan te komen L….MAAR gelukkig werd ’s avonds mijn bagage alsnog naar het hostel gebracht en kon ik fijn met mijn eigen kleding aan de volgende tour beginnen: The Great Ocean Road.

De volgende blog gaat dus over: The Great Ocean Road. Maar voor nu:

Cheers Sweeties en een Dikke kus en knuffel!